του Στέφανου Καραμήτρου
Λέγεται ότι στην αστική δημοκρατία το
μονοπώλιο της βίας ανήκει αποκλειστικά στο κράτος. Με τη ρήση αυτή δεν λέγεται
ολόκληρη η αλήθεια αλλά η μισή. Στην αστική δημοκρατία το μονοπώλιο της βίας ανήκει στην αστική τάξη, η οποία το ασκεί
κατά κανόνα με το κράτος της, αλλά και με «παρακρατικούς» μηχανισμούς, με τους
οποίους καλύπτει τα «κενά», της αστικής νομιμότητας. Τη δράση των μηχανισμών
αυτών, άλλοτε την απλώνει ανάλογα με τη συγκυρία και τη φάση ανάπτυξης του
λαϊκού κινήματος και άλλοτε τη μαζεύει όταν η δράση αυτή εμποδίζει τις επιλογές
του συστήματος και τους στόχους της αστικής τάξης και των αφεντικών της τη συγκεκριμένη
φάση.
Το πολιτικό σύστημα εξαπολύοντας την
επίθεση στο βιοτικό επίπεδο και τα λαϊκά δικαιώματα με τη μορφή χιονοστιβάδας,
γνωρίζει ότι ο λαός δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια κατά το «σφάξε με αγά μου
ν’ αγιάσω», αλλά θα αντιδράσει και μέσα σε μια πορεία θα βρει το βηματισμό του,
για να στείλει στο καλάθι των αχρήστων το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και
καταπίεσης μαζί με όλο το προσωπικό του (πολιτικό, οικονομικό, προπαγανδιστικό,
κατασταλτικό κλπ). Έτσι θωρακίζεται για να αντιμετωπίσει τις λαϊκές
αντιδράσεις. Χρειάζεται, ως αστική δημοκρατία, εκτός από τους επίσημους
«θεσμικούς» κατασταλτικούς μηχανισμούς, και «εξωθεσμικές» εφεδρείες, με τις
οποίες καλύπτει «κενά», που έτσι και αλλιώς αφήνει η αστική νομιμότητα στην
αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων. Τέτοια εφεδρεία του συστήματος είναι η
χρυσή αυγή.